De deur van het zaaltje waar ik les geef in het BCN-gebouw in Utrecht gaat open.
Een wat oudere meneer steekt zijn hoofd om de deur en zegt:
‘Kunt u wat minder lawaai maken?’
Ik wil iets terug zeggen, maar hij sluit de deur alweer.
We kijken elkaar verbaasd aan en moeten opnieuw lachen. Opnieuw, want het ‘lawaai’ werd veroorzaakt doordat we een aantal keer echt hard moesten lachen met zijn allen.
Ik geef hier in dit BCN-gebouw nu les aan zeven leidinggevenden uit de logistieke praktijk, voor de cursus Logistiek Teamleider van evofenedex. Die ik – naast mijn dienstverband bij de Hogeschool Utrecht – als ZZP-er verzorg. Er zitten een paar deelnemers bij die zeer ad rem zijn en daarom hebben we af en toe behoorlijk veel lol.
Ik vind dat fijn.
Sterker nog: ik heb dat nodig.
Door het voorval met de oudere meneer denk ik aan iets dat ik ooit meemaakte toen ik zelf nog bij evo (zo heette het toen nog) in dienst was. Best wel lang geleden alweer. Ik vertel het aan mijn cursisten:
‘Het Hoofd Personeelszaken van evo,’ zeg ik, ‘maakte een heel sterke opmerking. De situatie was als volgt: ik zat samen met mijn collega Peter op een kamer. Wij hadden het gezellig en moesten ook regelmatig hard lachen. Een andere leuke collega, Godfried, stond ook in onze kamer en we hadden met zijn drieën lol voor tien. En dat maakte natuurlijk geluid.’
Ze kijken me verwachtingsvol aan. Zelf meegemaakte anekdotes doen het altijd goed in iedere vorm van onderwijs, vermoed ik. Ik vervolg:
‘Het Hoofd Personeelszaken zat in de kamer naast die van Peter en mij. Hij kwam naar ons toe en zei: “Heren, mag ik u erop wijzen dat uw arbeidsvreugde boven het wettelijk toegestane maximum uitkomt?” Ik zie hem nog gniffelen om zijn eigen opmerking. Ik vond dat humor,’ zeg ik,’ en ben het nooit vergeten.’
Even later nemen we pauze. In de gang op de tweede verdieping in het BCN-gebouw zie ik dat een paar deuren zijn beplakt met een A4-tje met daarop de tekst ‘STILTE: EXAMEN!’ Aha, vandaar dat de oudere meneer ons terecht wees.
Er is een deel overlap tussen de cursus Logistiek Teamleider en de stof voor de Hogeschool Utrecht waar ik bij de opleiding Logistics Management werk. Dat is fijn voor mij want ik ben dol op synergie. Het lesgeven aan zo’n groep mensen uit de praktijk lijkt op een bepaalde manier op het lesgeven aan studenten. Ik ben immers in beide gevallen met een groep bezig, bereid me voor, vertel hoe dingen werken, zet ze aan het denken, zoek de interactie en maak het gezellig. Het werken met mensen uit de praktijk en met studenten is echter op een aantal punten juist weer heel anders:
- De cursisten uit de praktijk vinden het schrijven van een rapport een grote stap, want dat doen ze nooit. Mijn HU-studenten zijn hier juist wel aan gewend.
- De cursisten uit de praktijk hebben meer werk- en levenservaring, maar ze hebben meestal een lagere opleiding dan de HBO-studenten, waardoor ze theorie en sommige opdrachten in eerste instantie wat moelijker vinden. De praktijkmensen koppelen de theorie aan hun praktijk, terwijl de studenten de praktijk die ze opdoen in opdrachten en stages koppelen aan de theorie.
- De cursisten uit de praktijk hebben veel meegemaakt en veel te vertellen, dus in dit soort groepen moet ik de discussies soms afremmen, terwijl ik de discussies bij de studenten aan de HU juist wat vaker op gang moet zien te krijgen.
- De cursisten uit de praktijk hebben vaak een gezin, een huis en een auto. Hun leven lijkt meer op dat van mij. Dus dat identificeert wat makkelijker. De studenten echter, houden me weer jong.
- Met de cursisten uit de praktijk zit ik in een gebouw van BCN, waar we de hele dag in hetzelfde zaaltje zitten. Ik pak mijn tas maar één keer uit en maar één keer in. Ik hoef die dag verder met niemand af te stemmen en geen informatie te zoeken in allerlei verschillende systemen. Ik hoor allemaal praktijkverhalen die mijn kennis en ervaring opfrissen. En, we krijgen een heerlijk gratis lunch. Wat een rust in vergelijking met de HU! Maar op dit soort dagen heb ik dus geen collega’s om mee te sparren, geen gebouw waar ik me thuis voel, nauwelijks persoonlijke gesprekken met jonge mensen en niet echt het gevoel dat ik langdurig kan bouwen aan de ontwikkeling van anderen, want na de cursus zie ik de praktijkmensen niet meer terug.
Overeenkomsten, maar dus ook veel verschillen. Ik vind beide doelgroepen ontzettend leuk. Door de variatie ontwikkel ik me beter als docent en word ik meer uitgedaagd.
En ….
Heb ik dubbel zoveel lol!
Meester Bart wenst u een grappige dag.